Ο τελικός του UCL μάς έχει αφήσει όλους παγωμένους.
Μια ομάδα σήκωσε το σημαντικότερο κύπελλο της ιστορίας της κι όμως, δεν πιστεύω ότι υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος -ή μη- που ασχολήθηκε έστω και στο ελάχιστο με το κύπελλο αυτό. Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία του και την αξία μιας ομάδας ποδοσφαιριστών, που από όσο διαβάζω είναι μια ομάδα χωρίς super stars, που όμως δούλεψε σκληρά για να φτάσει στην κορυφή με την αξία της, νιώθω πως από το Σάββατο το βράδυ ο πλανήτης όλος είναι μουδιασμένος.
Στα χιλιάδες ποσταρίσματα για τον υπέροχο Λουίς Ενρίκε, όλοι οι γονείς, κάναμε αμέσως τη σκληρή σύνδεση.
Τι θα είχα κάνει εγώ στη θέση του;
Η εύκολη απάντηση που έρχεται πάντα στη μαύρη σκέψη να χάσεις το παιδί σου είναι πως θα αυτοκτονούσες. Ενδεχομένως θα κλεινόσουν μια για πάντα στο σπίτι σου, στον εαυτό σου, στη θλίψη σου.
Και όπως και να το κάνουμε ο πόνος ενός γονιού που χάνει το παιδί του δεν έχει "πρέπει" και "μη". Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχει μόνο σιωπή.
Τι συνέβη όμως με τον υπέροχο αυτό μπαμπά; Τι δύναμη βρήκε και δεν βούτηξε στα βαθιά νερά της θλίψης;
Προσπαθώ από προχθές να βρω μια απάντηση. Να δώσω μια εξήγηση μήπως και μπορέσω ξανά να κοιμηθώ ήρεμη χωρίς τη σκέψη της 9χρονης Χάνα να σηκώνει με τα μικρά της χεράκια το τρόπαιο υπό το περήφανο βλέμμα του μπαμπάκα της, που τότε δεν μπορούσε καν να διανοηθεί τι θα ακολουθήσει την επόμενη πενταετία. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς είναι να κρατάς στους ώμους σου τον μεγαλύτερό σου θησαυρό και να μη γνωρίζεις πως σε λίγο καιρό θα τον χάσεις...
Σκέφτομαι όλες εκείνες τις Χάνες που πάλεψαν και όμως η ασθένεια τις νίκησε. Όλα εκείνα τα παιδιά που δίνουν κάθε μέρα τον σκληρό αυτό αγώνα και οι γονείς τους γνωρίζουν πως το τέλος είναι κοντά. Σκέφτομαι τους γονείς, τα αδέρφια, τους δικούς τους ανθρώπους. Μια φίλη μου μου λέει πως δεν θέλει να κάνει παιδιά γιατί δεν ξέρει αν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το ενδεχόμενο. Και την καταλαβαίνω.
Γράφω αυτά τα λόγια για όλους εκείνους, που σαν τον Λουίς Ενρίκε, πήραν το πεθαμένο παιδί τους στην καρδιά τους και συνέχισαν να ζουν. Όχι γιατί βρήκαν δυνάμεις, αλλά επειδή η αγάπη που γέμισε την καρδιά τους εκείνο το αδικοχαμένο παιδί, τελικά νίκησε το μαύρο.
Για όλους εκείνους που συνέχισαν όχι γιατί το ξεπέρασαν, αλλά γιατί ένιωσαν ευγνωμοσύνη για αυτά τα χρόνια που πέρασαν με αυτό το παιδί.
"Κάποιοι θα πουν ότι έχασα την κόρη μου στα 9 της χρόνια", θα απαντήσει ο Ενρίκε, "όμως εγώ τους λέω πως έζησα 9 συναρπαστικά χρόνια κοντά της".
Το Σάββατο ο Λουίς Ενρίκε δεν ήταν απλά ο προπονητής του καλύτερου ποδοσφαιρικού συλλόγου της Ευρώπης και ενδεχομένως του κόσμου. Ήταν ο προπονητής εκατομμυρίων γονέων που έμαθαν από το βλέμμα του, την ταπεινότητα, την υπομονή, το πείσμα και το ταξίδι του από το 2019 ως σήμερα.
Και μπορεί η κόρη του να μην ήταν εκεί, στο γήπεδο της Allianz Arena, αλλά -όσοι έχουμε χάσει δικό μας άνθρωπο το ξέρουμε αυτό- το αστεράκι της βρισκόταν λίγο πιο πάνω στον ουρανό και φώτιζε τα βήματα του πατέρα της.
Λουίς Ενρίκε, σε ευχαριστούμε.
