Grand Parents

Βροχή από γλυκίσματα και παιχνίδια. Παιδικά με τις ώρες στην τηλεόραση και «ναι» σε όλα τα χατίρια που το παιδί δεν θα τολμούσε καν να εκφράσει στη μαμά και τον μπαμπά.

Τους μοιράζουν ασταμάτητα σοκολάτες, γλυκά, καραμέλες, τους κουραμπιέδες που έφτιαξαν μαζί και δώρα. Δώρα, δώρα, και πάλι δώρα. Όμως, τελικά, γιατί να μπω ανάμεσα σε αυτήν τη μαγική σχέση; Ειδικά τώρα τα Χριστούγεννα.

Στις προηγούμενες γενιές ακόμα και οι πιο αφοσιωμένοι μπαμπάδες ήταν συνήθως τόσο σκληρά εργαζόμενοι, στην προσπάθεια να ανταποκριθούν στον παραδοσιακό ρόλο του κουβαλητή, που απουσίαζαν πολλές ώρες καθημερινά από το σπίτι.

Οι γιαγιάδες είναι ένας μικρός θησαυρός! Όσοι μεγαλώσαμε μαζί τους έχουμε μοναδικές αναμνήσεις και η καρδιά μας είναι γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα.

Όταν γυρνάω σπίτι από τη δουλειά και βρίσκω την κόρη μου να παίζει ήρεμη στο πάτωμα του δωματίου της με τον παππού, ενώ η γιαγιά της πλένει τα τελευταία πιάτα του νεροχύτη, θέλω να ψιθυρίσω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

"Μαμά μπορώ να κοιμηθώ σήμερα στον παππού;" Ίσως δεν υπάρχει πιο γλυκιά στιγμή από εκείνη που το παιδάκι με ματάκια που λάμπουν από ανυπομονησία και χαρά ζητάει από τους γονείς του να το αφήσουν να κοιμηθεί στον παππού ή τη γιαγιά! 

«Μπορώ να φάω μια σοκολάτα;» με ρώτησε πρόσφατα ο Φίλιππος ενώ ετοιμαζόμασταν για μια επίσκεψη στους παππούδες του. Όταν του απάντησα «φτάνει, αρκετά γλυκά έφαγες σήμερα» δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα αλλά πρόσθεσε με βεβαιότητα: «Αν δεν μου δώσεις εσύ, θα μου δώσει η γιαγιά».

Όταν μιλάμε για παιδικό θέατρο, το μυαλό μας πηγαίνει κατευθείαν στο όνομά της κι «ακούμε» τη ζεστή σαν αγκαλιά φωνή της. Δηλώνει «τυχερή» που καταπιάνεται με έργα που απευθύνονται σε παιδιά. Στην πραγματικότητα, τυχεροί είμαστε όσοι έχουμε παρακολουθήσει δική της παράσταση.