Το να έχεις ένα παιδί που αγαπά τον αθλητισμό είναι δώρο θεού και σας το λέω εγώ που ο Οδυσσέας ζει κολλημένος με την μπάλα του ποδοσφαίρου στα πόδια του και ο μόνιμος τσακωμός μας έχει τίτλο «δεν παίζουμε μπάλα μέσα στο σπίτι». Στα καλά του αθλητισμού είναι πως στο σπίτι μας συμβαίνει το ανάποδο από ό,τι στα περισσότερα σπίτια. Για εμάς το «παίξε tablet» είναι απειλή, είναι αυτό που δεν θέλει ο Οδυσσέας να κάνει. Γιατί πολύ απλά το μόνο που θέλει/ονειρεύεται/αγαπάει είναι να έχει μια μπάλα στα πόδια του και να κάνει σουτάκια.
Έπειτα λοιπόν από 7 χρόνια, μπορώ να πάρω το χρίσμα της soccer mom και να σας πω τα 4 λάθη που κάνουμε -όλοι- εμείς οι γονείς που έχουμε παιδιά που λατρεύουν τον αθλητισμό.
1. Κάθε αγώνας μοιάζει με την ημέρα της Κρίσης.
Χάνουν ένα γκολ και κοιτάνε στην κερκίδα. «Άραγε με είδε ο μπαμπάς;». Έχουν μια κακή μέρα, βγαίνουν από το γήπεδο με σκυμμένο το κεφαλάκι. «Δεν ήμουν καλός σήμερα». Γιατί; Γιατί πιστεύουν -και μπορεί να έχουν δίκιο- πως το άγρυπνο βλέμμα του μπαμπά ή και της μαμάς κρίνει κάθε αγώνα, κάθε κίνηση, κάθε χαμένο σουτ. Τι το θες τον προπονητή όταν έχεις τέτοιο μπαμπά; #ΌλοΛάθος
Φράσεις να πούμε εναλλακτικά:
«Σήμερα είδα πόσο πολύ προσπάθησες, είσαι σπουδαίος».
«Εγώ να δεις κακιές μέρες που είχα όταν έπαιζα μπάσκετ».
«Πάμε για παγωτό;»
2. Micromanagement στην ομάδα.
Και πάλι ο γονιός σε ρόλο coach, αποκτά άποψη για όλα. «Γιατί δεν σε έβαλε από την αρχή;», «Γιατί σε έβγαλε ενώ έπαιζες τόσο καλά;». «Στην προπόνηση πρέπει να κάνετε πιο πολλά σουτάκια». Έλα τώρα παιδιά, ας αφήσουμε τον κάθε προπονητή να κάνει τη δουλειά του.
Τι να κάνετε εναλλακτικά:
Αν έχετε τον οποιοδήποτε προβληματισμό, μιλήστε απευθείας στον προπονητή. Το να ακούσει το παιδί σας, τις micromanagement απόψεις σας κάνει κυρίως κακό στο ίδιο το παιδί και μετά στην ισορροπία της ομάδας.
3. Το -απατηλό- κυνήγι της τελειότητας.
Είναι απίστευτο ότι οι περισσότεροι γονείς «απαιτούν» έστω και έμμεσα από τα παιδιά τους να είναι τέλεια στο σπορ που έχουν επιλέξει. Θεωρώντας πως το παιδί τους έχει ταλέντο (και φυσικά μπορεί να έχει), απαιτούν από το παιδί να μην κάνει λάθη. Τα λάθη είναι no go ακόμα και στα φιλικά παιχνίδια ή στην καθημερινή προπόνηση και φυσικά επισημαίνονται αμέσως μόλις το παιδί έρθει κουρασμένο και ιδρωμένο έπειτα από το τέλος της προπόνησης. Γιατί να ακολουθεί έξτρα μάθημα; Γιατί να πρέπει να υπερκαλύψουμε τον προπονητή και να πούμε τη γνώμη μας;
Τι ακούει το παιδί μαςί; «Δεν είσαι ακόμα αρκετά καλός, προσπάθησε κι άλλο».
Φράσεις να πούμε εναλλακτικά:
«Είσαι απίστευτος που μετά την κούραση του σχολείου έβγαλες και όλη την προπόνηση»!
«Ποιοι φίλοι σου ήρθαν σήμερα; Έγινε τίποτα αστείο;»
«Τι λες να κάνουμε το Σαββατοκύριακο;»
4. Parent – Manager
Ο γονέας εκτός από προπονητής και sports expert πολύ σύντομα μεταμορφώνεται και στον επίσημο manager του μικρού αθλητή. Αναλαμβάνει να πάρει εκείνος ΟΛΕΣ τις αποφάσεις για το μέλλον του παιδιού, τις πιθανές μεταγραφές, τις έξτρα ώρες προπόνησης, το balance με το σχολείο.
Τι να κάνουμε εναλλακτικά:
Συζητήστε με το παιδί σας για κάθε τι που αφορά εκείνο και το μέλλον του στο άθλημα που αγαπά. Μπορεί να μην επιθυμεί να αλλάξει ομάδα γιατί πολύ απλά στην ομάδα που παίζει βρίσκεται ο κολλητός του, μπορεί να μην θέλει να πάει στο εξαντλητικό καλοκαιρινό τουρνουά, μπορεί, μπορεί, μπορεί. Άραγε ρωτήθηκε ποτέ;
Ένα πράγμα πρέπει να κρατήσουμε. Τα παιδιά μας θα πρέπει να μην ξεχάσουν ποτέ πως εμείς είμαστε και πάντα θα είμαστε οι άνθρωποι που θα τους προσφέρουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Ασφάλεια και αγάπη. Ήττες θα έρθουν πολλές, λάθη θα γίνουν άπειρα, κακιές μέρες έχουμε όλοι. Και; Τα παιδιά μας θα πρέπει πάντα να ξέρουν πως τα αγαπάμε το ίδιο όταν κερδίζουν και το ίδιο όταν χάνουν. Ή για να το πούμε λίγο καλύτερα, ίσως τα αγαπάμε λιιιίγο παραπάνω όταν χάνουν, έτσι δεν είναι;
