Είναι ένας μπαμπάς με τα όλα του. Με ταλέντο στη «διπλωματία» που τον σώζει συχνά από τις δύσκολες καταστάσεις, «διαβασμένος» σχετικά με τα SOS της γονεϊκότητας, ρεαλιστής, ψύχραιμος και ειλικρινής, βιώνει την πατρότητα ως ένα μεγάλο δώρο που τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ένας ηθοποιός με πηγαίο χιούμορ στον πιο αγαπημένο «ρόλο» της ζωής του! Τα φώτα στον… Μελέτη Ηλία!
#1 Όταν κράτησες για πρώτη φορά τα παιδιά σου στην αγκαλιά σου: Ήταν στο μαιευτήριο, γιατί είμαι από τους τυχερούς που καταφέρνουν να βρίσκονται μέσα στην αίθουσα κατά τη διάρκεια της γέννας, οπότε, μόλις τελείωσαν οι τυπικές διαδικασίες, μου τα έδωσαν να τα κρατήσω. Ήμουν τόσο σοκαρισμένος με όλο αυτό που συνέβαινε, πραγματικά δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Τα συναισθήματά μου ήταν τόσο μεγάλα και έντονα, που δεν μπορούσα να τα εκφράσω, οπότε νιώθω ότι στεκόμουν σαν παγοκολόνα. Η φυσιογνωμία μου πρέπει να είχε πολύ ενδιαφέρον εκείνη τη στιγμή (μιλώντας καθαρά από τη μεριά του ηθοποιού)!
#2 Όταν άφησες για πρώτη φορά τα παιδιά στο σχολείo: Αυτή, δυστυχώς, ήταν μία πολύ επίπονη διαδικασία, όχι τόσο όσον αφορά την κόρη μου, η οποία έδειξε μία πυγμή απρόσμενη για την ηλικία της, αλλά με τον μικρό δεινοπαθήσαμε! Ακόμα θυμάμαι τα κλάματα και το πώς με είχε γραπώσει για να μην αποχωριστούμε την κρίσιμη στιγμή. Ακόμα και τώρα δεν θέλει να τον πηγαίνω εγώ στο σχολείο, γιατί λέει ότι με αγαπάει πάρα πολύ για να με αποχωρίζεται. Οπότε τη «βρόμικη δουλειά» την κάνει συνήθως ο παππούς, η γιαγιά ή η κυρία Μαρία που μας βοηθάει.
#3 Όταν τσακώνονται μεταξύ τους: Κάτι το οποίο είναι πολύ σύνηθες στο δικό μας σπίτι, παρά τη διαφορά ηλικίας που έχουν! Προσπαθώ όσο μπορώ, με την κουβέντα, να βρίσκω τρόπο να σταματούν οι καβγάδες. Πολλές φορές δεν πετυχαίνει, οπότε αναγκάζομαι να υψώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου. Όσο άσχημο κι αν ακούγεται, είναι ο μόνος τρόπος για να με ακούσουν μια τέτοια δύσκολη στιγμή. Μετά βέβαια, αφού έχω κερδίσει την προσοχή τους, τα ηρεμώ και συζητάμε όσο πιο ψύχραιμα μπορούμε, εξηγώντας τους τα υπέρ και τα κατά στην εκάστοτε περίπτωση.
#4 Την πρώτη φορά που έπεσαν από το ποδήλατο: Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πτώση με ποδήλατο, τουλάχιστον σε σημείο που να μου έχει εντυπωθεί στη μνήμη ως κάτι πολύ τραυματικό. Σαφώς θα υπήρχε, αλλά θα ήταν ήπια. Ή τα παιδιά μου πρέπει να γίνουν ποδηλάτες ή εγώ έχω κάποιο κενό μνήμης (γέλια). Πάντως, χωρίς να θέλω να υπερηφανευτώ, με το ποδήλατο το έχουμε οικογενειακώς!
#5 Όταν γυρνάς σπίτι κατάκοπος και σε περιμένουν να κάνετε κάτι μαζί: Αυτή είναι μια δύσκολη συνθήκη, για να είμαι ειλικρινής, γιατί, όσο κουρασμένος κι αν είσαι, σαν γονιός οφείλεις να αφιερώσεις στα παιδιά σου τον χρόνο που χρειάζονται από εσένα. Τώρα, αν δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, προσπαθώ να το «σώσω» με κάποιο επιτραπέζιο, έτσι ώστε, το πολύ πολύ, να κουνάω μόνο τα χέρια μου. Το αξιοπερίεργο είναι ότι τα παιδιά μπορούν να παίζουν ασταμάτητα μέχρι τελικής πτώσεως – προφανώς, είναι πολύ πιο ανθεκτικά από εμάς!
#6 Την πρώτη φορά που τα αφήσατε στη γιαγιά και τον παππού: Επειδή είμαστε από τους τυχερούς που έχουν μάχιμους και τους δύο παππούδες και τις δύο γιαγιάδες, και τους έχουμε και σχετικά κοντά, αυτό νομίζω ότι έγινε πολύ πιο γρήγορα από ό,τι είθισται. Θυμάμαι ότι περισσότερο άγχος είχε η γυναίκα μου, εγώ μάλλον, σε σχέση με εκείνη, φαινόμουν λίγο «αναίσθητος», γιατί είχαμε πάει σινεμά και ήμουν τρομερά ευτυχισμένος που θα βλέπαμε ταινία χωρίς την αγωνία που έχεις με ένα μωρό στο σπίτι.
#7 Όταν σε βγάζουν εκτός εαυτού: Όταν έγινα για πρώτη φορά μπαμπάς, δεν πίστευα ότι αυτό μπορεί να συμβεί με τα ίδια σου τα σπλάχνα, να σε βγάζουν δηλαδή εκτός εαυτού. Τελικά, γίνεται, και μάλιστα πολύ πιο συχνά από ό,τι νομίζουν όσοι δεν είναι γονείς! Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην έχουμε εκρήξεις θυμού ή εντάσεις, γιατί είναι κάτι το οποίο εντυπώνεται με πολύ άσχημο τρόπο στα παιδιά και το κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή. Εγώ αυτό που κάνω είναι να μετράω μέχρι το 10 και μόλις περάσει λίγη ώρα, και σίγουρα είμαι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι πριν από μερικά δευτερόλεπτα, με πιο καθαρή πλέον σκέψη, μπορώ να είμαι πιο διαλλακτικός.
#8 Τρεις εναλλακτικοί τρόποι για να αποφύγεις να πεις «όχι»: Ο ένας, που νομίζω είναι και ο πιο συνηθισμένος, είναι να αντιπροτείνεις κάτι που εσύ εγκρίνεις σε σχέση με αυτό που ζητάει το παιδί. Ένας άλλος τρόπος είναι να εξηγήσεις τους λόγους που σε οδηγούν στο να πρέπει να αρνηθείς, έτσι ώστε να το καταλάβει το παιδί και να συμφωνήσει με αυτούς τους λόγους. Και ο τρίτος, τον οποίο τον χρησιμοποιώ πολύ, είναι να αλλάξω τελείως την κουβέντα, σαν να μην έγινε ποτέ η ερώτηση στην οποία θα πρέπει να απαντήσω αρνητικά!
#9 Όταν σου λένε πως θέλουν να πάνε κάπου μόνα τους: Ευτυχώς, δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή που θα χρειαστεί να πάνε κάπου μακριά μόνα τους. Η αλήθεια είναι όμως πως κάθε φορά που πηγαίνει μόνη της η Κοραλένια σε μία δραστηριότητα για την οποία απαιτείται περπάτημα από το σπίτι περίπου 150-200 μέτρα, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Και, εννοείται, πως θα διπλοτσεκάρω ότι όντως έφτασε χωρίς να με αντιληφθεί!
#10 Όταν σε έπιασαν να λες ένα «αθώο» ψεματάκι: Αυτό έγινε και πολύ πρόσφατα μάλιστα! Προσπάθησα να το μπαλώσω και νομίζω ότι τα κατάφερα. Αφορούσε ένα video game, για το οποίο, προκειμένου να μην παίζουν συνέχεια, τους έχω πει ότι το έχω νοικιάσει, ενώ στην πραγματικότητα είναι αγορασμένο και βγαίνει από την ντουλάπα μία φορά την εβδομάδα. Βέβαια, τελευταία στιγμή το έσωσα, γιατί αλλιώς θα είχαμε δράματα.
Από την Ισμήνη Γεωργιλάκη
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, φθινοπωρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να ξεφυλλίσετε και online πατώντας πάνω στο εξώφυλλο!
