{Ευχαριστούμε την αναγνώστριά μας Λ. Χ. που θέλησε να μοιραστεί την ιστορία της μαζί μας.}
Αρχικά θα ξεκινήσω την ιστορία μου, λέγοντας πως θα αποκαλώ τη διαδικασία αυτή «έκτρωση» και όχι με κάποιο άλλο όνομα, πιο γλυκό ή πιο ανώδυνο γιατί έτσι θέλω να τη λέω. Ήταν μια διακοπή κύησης. Είχα ακούσει την καρδιά του μωρού μου, αλλά επέλεξα να τη διακόψω για τους λόγους που θα σας πω.
Έχω ένα παιδάκι 5 ετών και πάντα θέλαμε με τον άντρα μου να αποκτήσουμε ένα δεύτερο παιδάκι. Έχω κι εγώ μια αδερφή και έχω μεγαλώσει σε μία οικογένεια που το να έχεις αδέρφια ήταν κάπως δεδομένο. Έτσι και σε εμένα, κάπως ασυνείδητα, ήταν αναμενόμενο πως θα κάνω δύο παιδιά.
Το δεύτερο θετικό τεστ στην οικογένειά μας ήρθε και μας βρήκε κάπως παγωμένους καθώς οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που ενώ θέλαμε πολύ ένα μωρό, είχαμε κάποιες παραμέτρους που είχαν προκύψει τον τελευταίο καιρό που μας έκαναν να πρέπει να σκεφτούμε πιο πολύ με τη λογική παρά με το συναίσθημα. Θυμάμαι ότι το βράδυ που ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη μου στον άντρα μου, ασυνείδητα ενώ ήμουν πολύ χαρούμενη, του αράδιασα και μία σειρά από επιχειρήματα για το πόσο δύσκολο θα είναι να αναθρέψουμε ένα ακόμα παιδάκι. Δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις λεπτομέρειες των συνθηκών που επικρατούσαν όμως θα σας πω ότι είναι οικονομικής φύσης, αφορούσαν τις δουλειές μας και την ανασφάλεια που αισθανόμασταν και οι δύο στην πιθανότητα να μεγαλώσουμε ένα ακόμα μωρό.
Το δίλημμα ήταν τεράστιο, πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα πως έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο δίλημμα και να πάρω μόνη μου μια τόσο μεγάλη απόφαση. Τη μια στιγμή ήθελα να χαϊδέψω την κοιλιά μου, ήμουν ήδη μαμά και είχα πολύ άμεσα ανεπτυγμένο το μητρικό ένστικτο απέναντι στο μικρό «φασολάκι» που μεγάλωνε μέσα μου και την άλλη στιγμή ένιωθα μια πρωτόγνωρη ασφυξία που με έπνιγε σε κάθε μου κίνηση.
Η πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο ήταν για εμένα μια μαχαιριά στην καρδιά. Πήγαμε μαζί με τον άντρα μου και το άκουσμα της καρδιάς του μωρού, μας συγκλόνισε και τους δύο. Ο γυναικολόγος μας, προσπαθώντας να αφουγκραστεί τα συναισθήματά μας, δεν αποκάλεσε ποτέ το έμβρυο αυτό «μωρό» και εκ των υστέρων τον ευγνωμονώ που κράτησε μια πιο κρύα στάση απέναντι στην εγκυμοσύνη μου. Μας ενημέρωσε κάπως επιστημονικά για όλα όσα αφορούσαν την εγκυμοσύνη και το έμβρυο και απάντησε με ηρεμία σε όλες μας τις απορίες για την πιθανή έκτρωση. Μας έδωσε -δυστυχώς- χρόνο να σκεφτούμε και μας εξήγησε πόσο σημαντικό ήταν να πάρουμε την απόφαση αυτή από κοινού έπειτα από συζήτηση. Και λέω δυστυχώς γιατί από τη μέρα που άκουσα την καρδιά του μωρού, του εμβρύου ή του κυήματος, όπως θέλετε πείτε το, η δική μου καρδιά ράγισε. Κάθε μέρα που έμενε αναπάντητο μέσα μου το δίλημμα, κάθε ώρα που περνούσε, η καρδιά μου πονούσε. Η λογική μου με οδηγούσε στο χειρουργείο αλλά η καρδιά μου μάτωνε και με κρατούσε πίσω.
Η δεύτερη επίσκεψη 15 ημέρες μετά στον γυναικολόγο ήταν ακόμα πιο διαδικαστική. «Ξέρω πως θα ήθελες ίσως να σου πω πως το έμβρυο δεν μεγαλώνει καλά» μου είπε ο γιατρός μου «αλλά δεν μπορώ να στο πω. Το έμβρυο μεγαλώνει πολύ καλά και τώρα είναι δική σου απόφαση το πώς θα προχωρήσεις».
Δική μου απόφαση; Δική μου απόφαση να κάνω έκτρωση; Μα δεν μπορούσε κάποιος να πάρει αυτή την απόφαση για εμένα; Μια υπερφυσική δύναμη; Κάποιος άλλος; Δεν μπορεί μια μάνα να αποφασίσει να διακόψει μια κύηση. Όμως εγώ δεν μπορούσα να σηκώσω και την εγκυμοσύνη. Και μέσα μου το ήξερα πολύ καλά. Ήξερα πως αν προχωρούσα την εγκυμοσύνη υπό αυτές τις συνθήκες, τα παράπλευρα «θύματα» θα ήταν πολλά. Το πρώτο μας παιδί, η σχέση μου με τον άντρα μου, μα κυρίως η προσωπική μου ισορροπία. Και ήξερα καλά πως η μαμά πρέπει να παραμένει δυνατή για να κρατήσει το σπίτι.
«Να κλείσουμε το χειρουργείο για την Τρίτη το πρωί στις 8.30;» με ρώτησε ο γιατρός μου με ένα ύφος χωρίς συναίσθημα. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και η καρδιά μου ράγισε κι άλλο. «Ναι» του είπα και σημείωσα στην ατζέντα μου «Χειρουργείο».
Το βράδυ πριν την έκτρωση ήταν για εμένα εφιαλτικό. Το δίλημμα είχε γιγαντωθεί. Αμφιταλαντευόμουν ανά δευτερόλεπτο. Οι ενοχές μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Τι μάνα είμαι εγώ; Την εβδομάδα που πέρασε, δύο φίλες μου, μου είχαν συζητήσει τη δυσκολία τους να συλλάβουν ένα μωρό. Ξαφνικά παντού γύρω μου άκουγα για γυναίκες που δεν μπορούν να γίνουν μαμάδες και οι ενοχές μου πολλαπλασιάζονταν. Υπεραπλουστευμένη σκέψη αλλά εξωφρενικά οδυνηρή. «Άλλες γυναίκες δεν μπορούν και εγώ σε λίγη ώρα θα σκοτώσω το μωρό που έχω μέσα μου;».
Το ξυπνητήρι χτύπησε χωρίς να με ξυπνήσει γιατί φυσικά δεν είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό. Σαν ζωντανή νεκρή σηκώθηκα από το κρεβάτι, φόρεσα μια φόρμα και ξεκινήσαμε με τον άντρα μου για το μαιευτήριο. Τα μάτια μου εστίαζαν ασταμάτητα στις δεκάδες φουσκωμένες κοιλιές που κυκλοφορούσαν γύρω μου και τα χέρια που τις χάιδευαν τρυφερά. Το τεστ covid ήταν η αρχή της περιπέτειας. Εισαγωγή. Απάντηση στην ερώτηση «τι θα κάνετε σήμερα;» - «απόξεση», αποχαιρετισμός του συζύγου μου με μάτια γεμάτα δάκρυα, άφιξη στα χειρουργεία, λήψη ιστορικού, καρδιογράφημα, απαλλαγή από τα ρούχα και ντύσιμο με την ειδική ρόμπα και τα ποδονάρια.
«Περιμένετε στο κρεβάτι σας και θα σας φωνάξουμε μόλις ελευθερωθεί το χειρουργείο» μου είπε μια γλυκιά κυρία και κάθισα στο δεύτερο κρεβάτι ενός παγωμένου δωματίου με 3 κρεβάτια που χωρίζονταν με κουρτίνες και ένιωσα σαν ένα κομμάτι κρέας. Δεν ήμουν γυναίκα, δεν ήμουν μαμά, δεν ήμουν έγκυος. Ήμουν μια γυναίκα-φονιάς. Έτσι ένιωσα και ακόμα αισθάνομαι ότι κουβαλάω τον τίτλο αυτό μέσα μου.
Η άφιξη του γιατρού μου, απάλυνε λίγο τον πόνο μου. «Πώς γίνεται γιατρέ η έκτρωση; Πρώτα θα το σκοτώσετε και μετά θα το αφαιρέσετε;». «Γιατί με ρωτάς τόσα πράγματα κορίτσι μου;» μου είπε εκείνος. «Είμαι εδώ κοντά σου σε αυτή την απόφαση και θέλω να ξέρεις πως έχεις όλα τα χρόνια μπροστά σου για να κάνεις ένα μωράκι» μου είπε και μου κράτησε το χέρι. «Έλα να πάμε σιγά σιγά».
Περπάτησα ως το χειρουργείο με αργά βήματα και το κεφάλι σκυμμένο. Δεν χρειάζεται να σας πω πως έκλαιγα. Η όψη των χειρουργείων είναι εφιαλτική ούτως ή άλλως. Στην έκτρωση λοιπόν για να ξέρετε, η γυναίκα πάει περπατώντας στο χειρουργείο και κάθεται στο κρεβάτι με πλήρη συνείδηση. Η νάρκωση γίνεται πολύ αργότερα και άρα το όποιο δίλημμα μπορεί να σε ταλαιπωρεί, κάτω από αυτές τις συνθήκες απλά γιγαντώνεται. Κάθισα λοιπόν στο κρεβάτι και μαζί με τον γιατρό μου ήρθε ο αναισθησιολόγος. Μου έβαλε την πεταλούδα. «Δεν μπορώ να το κάνω» είπα και σήκωσα την πλάτη μου από το κρεβάτι.
«Θέλω να φύγω, θα το κρατήσω» τους είπα.
Ο γιατρός μου ζήτησε ευγενικά από τον αναισθησιολόγο να μας αφήσει για λίγο μόνους μας. «Αν θες να φύγουμε, θα φύγουμε. Η απόφαση είναι ΜΟΝΟ δική σου, όμως γνωρίζω πως η απόφαση που έχετε πάρει με τον άντρα σου είναι λογική και αν έπρεπε να σου μιλήσω σαν φίλος και όχι σαν γιατρός, τότε οφείλω να σου πω πως αισθάνομαι πως έχεις πάρει τη σωστή απόφαση. Γιατί η μάνα κρατάει το σπίτι και εσύ πρέπει να είσαι καλά».
Ξάπλωσα πίσω στο κρεβάτι και ζήτησα να προχωρήσουμε.
«Τώρα θα σου βάλουμε τη νάρκωση» είπε ο αναισθησιολόγος «και θέλω να είσαι ήρεμη. Σε λίγο θα ξυπνήσεις πάλι».
Θυμάμαι πως κοίταξα το παγωμένο ταβάνι του χειρουργείου και το ρολόι που έδειχνε 9.35 το πρωί. Έκλεισα τα μάτια μου και ξεκίνησα να μετράω αντίστροφα από το 10. Στο 9 αποφάσισα αντί να μετράω, να σκεφτώ τον γιο μου. Χαμογέλασα γιατί ήξερα πως έκανα το σωστό για εκείνον. Και για εμένα.
Ξύπνησα στο δωμάτιο της ανάνηψης και ένιωθα μια περίεργη αιμορραγία. Το κεφάλι μου ήταν μουδιασμένο και η καρδιά μου άδεια. Ο δρόμος δεν είχε πλέον επιστροφή. Το δίλημμα είχε απαντηθεί. Είχα κάνει έκτρωση. Έπιασα την κοιλιά μου. Και λέω έπιασα γιατί δεν τη χάιδευα πλέον. Ήταν άδεια.
Με μετέφεραν στο δωμάτιο και σε λίγα λεπτά έπρεπε να σηκωθώ να ντυθώ και να βγω σιγά σιγά έξω να βρω τον άντρα μου που με περίμενε. Ακολούθησα πιστά τις οδηγίες και η στιγμή που τον αντίκρισα ήταν για εμένα καθοριστική. Με καθόρισε. Στα μάτια του είδα την απογοήτευση. Ένιωσα πως δεν κατάφερα να «εκπληρώσω το χρέος μου» ως γυναίκα. Στο βλέμμα του είδα όλα όσα δεν ήθελα να δω.
Και τότε εκείνος με πήρε αγκαλιά. Και με φίλησε στο κεφάλι και μου είπε «καλά έκανες αγάπη μου, είμαι εδώ για σένα». Και ξαφνικά όλα σβήστηκαν. Οι ενοχές διαλύθηκαν, οι τύψεις εξαϋλώθηκαν. Η αγκαλιά μας ήταν σφιχτή και κράτησε κάποια πολύ σημαντικά για εμάς δευτερόλεπτα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα λύτρωση. Ξαφνικά ήξερα πως είχα κάνει το σωστό. Για τον γιο μου, για την οικογένειά μου, για εμένα.
