Ήταν ένα από αυτά τα απογεύματα που από τη μία κάνεις το παν να επιστρέψεις έστω 3 λεπτά νωρίτερα στο σπίτι, από την άλλη τρέμεις γι’ αυτό που θα αντικρίσεις όταν ανοίξει η πόρτα. Το γνωστό soundtrack τσιρίδες / ποδοβολητά / πράγματα που πέφτουν κάτω όταν ένα τρίχρονο κι ένα πεντάχρονο απλώς παίζουν, ακουγόταν ήδη από την εξώπορτα κι όλα καλά, μέχρι που μπήκα σπίτι και τα είδα όλα άσπρα, τους καναπέδες, τα τραπέζια, τα χαλιά, το πάτωμα, και τη μικρή να κρατάει μια φαρίνα και να ρίχνει αλεύρι στο κεφάλι της. «Μαμά χιονίζει!».
Ο άντρας μου βγήκε έντρομος από την κουζίνα, τακτοποιούσε τα ψώνια. Πόση ώρα του πήρε να βάλει τα τυριά στο ψυγείο; Κι όμως ήταν αρκετή. Δεν ξέρω τι ύφος πήρα και πώς από άσπρα άρχισα να τα βλέπω όλα κόκκινα, ίσα που πρόλαβα να φωνάξω ένα «Γιατί ρε παιδάκια;» αλλά με πρόλαβε ο μικρός «Δικιά μου ιδέα ήταν!».
Το βράδυ, που όλοι έπεσαν επιτέλους για ύπνο, αφού περάσαμε ηλεκτρική σκούπα ακόμα και τις κουρτίνες, έφτασε η στιγμή για το καθιερωμένο μαμαδίστικο αυτομαστίγωμα της ημέρας. Γιατί όταν είδα το χιονισμένο τοπίο δεν άρχισα κι εγώ να γελάω και να παίζω με το χιόνι που φουσκώνει μόνο του, όπως γίνεται στις ταινίες; Γιατί δεν είμαι μια cool μαμά; Είμαι τόσο αυστηρή και τα παιδιά μου με φοβούνται τόσο πολύ, που έτρεξε ο μικρός να υπερασπιστεί την αδερφή του; Και την ίδια στιγμή ξαφνικά φούσκωσα -όχι από την πολλή φαρίνα- αλλά από υπερηφάνεια.
Γιατί ο γιος μου υπερασπίστηκε την αδερφή του. Γιατί όσο κι αν τσακώνονται κάθε δύο δευτερόλεπτα, όσο κι αν ζηλεύουν το ένα το άλλο, όσο κι αν της παίρνει τα παιχνίδια, είναι αδέρφια, αγαπιούνται και νιώθουν πόσο πολύτιμη είναι η σχέση τους.
Γιατί έχει το θάρρος της γνώμης του. Που σημαίνει πως πατάει γερά στα πόδια του κι έχει αυτοπεποίθηση.
Γιατί είναι πέντε χρονών κι όχι μόνο δεν φοβάται την ευθύνη αλλά την αναλαμβάνει κιόλας, γνωρίζοντας πως θα υποστεί τις συνέπειες. Και μπορεί το "πήγαινε να παίξεις ήσυχα στο δωμάτιό σου και μην ακούσω κιχ" να μην είναι η πιο σκληρή τιμωρία (ίσως ούτε καν τιμωρία) αλλά μεγαλώνοντας οι συνέπειες μπορεί να είναι πράγματι επίπονες.
Γιατί είναι γενναίος- κι εδώ που τα λέμε, αυτό που έκανε ήθελε θάρρος και τόλμη. Θα μπορούσε να έχει κρυφτεί, να μην μιλήσει καθόλου ή να ρίξει την ευθύνη στην αδερφή του.
Γιατί έχει ενσυναίσθηση και δεν είναι αδιάφορος. Κατάλαβε πως είχαν κάνει με την αδερφή του "ζημιά" και πως κάποιος θα την πλήρωνε...
Γιατί όπως απόψε υπερασπίστηκε την αδερφή του, μια άλλη φορά θα υπερασπιστεί ένα άλλο παιδί. Που θα νιώθει ότι πραγματικά απειλείται ή κινδυνεύει, που θα είναι θύμα bullying ή άδικης συμπεριφοράς.
Γιατί η αδελφική αλληλεγγύη μια μέρα θα γίνει συναδελφική αλληλεγγύη. Και όσες μαμάδες εργαζόμαστε ξέρουμε πόσο ανεκτίμητο είναι αυτό.
Γιατί χωρίς δεύτερη σκέψη φώναξε την αλήθεια κι ας μην τον συνέφερε. No need explanation.
Και κάπως έτσι, ένιωσα περήφανη γι' αυτή τη μικρή αλλά ισχυρή "συμμορία" που έχουμε στο σπίτι μας, και πως, τελικά, κάτι κάναμε κι εμείς καλά...
