Πριν από κάθε σχολική γιορτή στο τέλος της χρονιάς, ξέρουμε περίπου τι να περιμένουμε: θεατρικά σκετς, χορούς, τραγούδια, ίσως κάποια ομιλία και στο τέλος ένα «καλό καλοκαίρι!» από όλα τα παιδιά, με μια φωνή που εκφράζει ειλικρινή ενθουσιασμό. Κι όμως για κάποιον λόγο, πάντα πιανόμαστε απροετοίμαστοι. Ειδικά οι μαμάδες, καταλήγουμε να σκουπίζουμε δάκρυα από το πρόσωπό μας, έστω και αν είναι μόνο ένα βούρκωμα και μερικές σταγόνες που δραπέτευσαν και όχι ολόκληρο ποτάμι... Γιατί ακόμα και οι πιο συγκρατημένες από εμάς λυγίζουμε σε μια τέτοια περίσταση;
-Επειδή ξεχειλίζουμε από περηφάνεια παρακολουθώντας το ανθρωπάκι που εμείς δημιουργήσαμε να δίνει παράσταση, ξεδιπλώνοντας τις ικανότητές του και απολαμβάνοντας -διακριτικά έστω, αν είναι κάπως συνεσταλμένο- την προσοχή του κοινού. Είμαστε μαμάδες κουκουβάγιες και δεν το κρύβουμε!
-Επειδή μελαγχολούμε καθώς συνειδητοποιούμε, με αφορμή το τέλος μιας ακόμα σχολικής χρονιάς, πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος: Πώς γίνεται το νεογέννητο που κρατούσαμε στην αγκαλιά μας και νανουρίζαμε να τελειώνει κιόλας το δημοτικό;!
-Επειδή την ώρα που το βλέπουμε να τραγουδάει ή να λέει το ποίημά του, εμείς στην πραγματικότητα "βλέπουμε" την πρώτη φορά που στάθηκε στα ποδαράκια του, την πρώτη φορά που είπε καθαρά μαμά, την πρώτη φορά που το αφήσαμε στην πόρτα του σχολείου...
-Επειδή νιώθουμε ανακούφιση που επιβιώσαμε για μία ακόμα σχολική χρονιά! Ίσως έχουμε καιρό μέχρι τις οικογενειακές διακοπές σε κάποιο νησί, αλλά και μόνο που μόλις αφήσαμε πίσω μας εννέα μήνες γεμάτους με μελέτη, εξετάσεις, εργασίες και εξωσχολικές δραστηριότητες, μπορούμε να πάρουμε μια βαθιά ανάσα.
Συνήθως τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, αλλά σε κάθε περίπτωση, καθόλου δεν πειράζει να τα δείξουμε κλαίγοντας! Φέτος λοιπόν ας μην τα κρύψουμε πίσω από γυαλιά ηλίου αλλά ας πάρουμε στο τέλος αγκαλιά το παιδί μας με μουσκεμένο ακόμα το πρόσωπο και κόκκινα μάτια, δίνοντάς του έτσι για φέτος το τελευταίο μάθημα εντός σχολείου: ότι είναι ok να απελευθερώνουμε ό,τι κουβαλάμε μέσα μας, αν είναι να φύγουμε από τη γιορτή ανάλαφροι σαν τα μπαλόνια που στολίζουν το προαύλιο.
