Ο υποσιτισμός στη Λωρίδα της Γάζας έχει φτάσει σε «ανησυχητικά επίπεδα», προειδοποιεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Η πείνα στη Γάζα έχει φτάσει σε «επίπεδα συναγερμού», με το ένα τρίτο του πληθυσμού, που ανέρχεται σε λίγο πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους, να περνάει αυτήν τη στιγμή πολλές ημέρες χωρίς φαγητό, λέει το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων των Ηνωμένων Εθνών.
Την Τρίτη 22/7, μάλιστα, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, αποκάλεσε τη Γάζα «φρικιαστικό σκηνικό» καταστροφής και λιμού, που χαρακτηρίζεται από «ένα επίπεδο θανάτου και καταστροφής χωρίς προηγούμενο τα τελευταία χρόνια». Την ίδια ώρα το feed μας στα social media έχει γεμίσει με αποστεωμένα μωράκια, με ανθρώπους που μέρα με τη μέρα εξαντλούνται λόγω πείνας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: «Μαμά, θα έρθει κι εδώ ο πόλεμος;» | Τι απαντάμε στα παιδιά
Βλέποντας αυτές τις αποκαρδιωτικές εικόνες, η Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση προχώρησε σε ένα post στο Instagram και μοιράστηκε με τους followers της τις σκέψεις της – σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει αντικρίζοντας μωρά που λιμοκτονούν.
Δείτε ολόκληρο το post της Εριέττας Κούρκουλου-Λάτση
«Βλέπω τον γιο μου σε αυτήν τη φωτογραφία.
Τον Λεωνάκο μου. Αυτό το γλυκό, χαμογελαστό πλάσμα το οποίο αποκαλώ «ήλιο μου», γιατί είναι τόσο φωτεινό και γεμάτο ζωή.
Τον Λεωνάκο μου που έχει μπούτια για φάγωμα και μάγουλα που κρατιέμαι να μην τα ζουλήξω.
Στην ίδια στάση με αυτό το μωρό κοιμάται και εκείνος.
Από τύχη είμαστε εδώ - εμείς συγκεκριμένα από τεράστια τύχη.
Θα μπορούσαμε να είμαστε εκεί. Θα μπορούσαμε να είμαστε θύματα αυτών των άρρωστων ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα - που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε, ούτε όσιο.
Θα μπορούσα να είμαι μια από τις αμέτρητες μητέρες στη Γάζα που αναγκάζονται να παρακολουθούν καθώς τα μωρά τους συρρικνώνονται μέρα με την ημέρα.
Καθώς χάνονται αυτά τα πανέμορφα μπουτάκια και μαγουλάκια - και μαζί τους το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο - το παιδικό χαμόγελο.
Όμως δεν είμαι. Είμαι διακοπές σε ένα πανέμορφο νησί με τους αγαπημένους μου έχοντας έρθει να γιορτάσω 5 χρόνια γάμου με τον άνθρωπο που λατρεύω. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό… για όλα αυτά και για όλα τα υπόλοιπα προνόμια που μου έχουν χαριστεί.
Όμως εκεί που απολαμβάνω την τύχη μου, βλέπω μια τέτοια εικόνα και αρρωσταίνω! Αδυνατώ να αποσυνδεθώ.
Και αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς είναι δυνατόν να μην αρρωσταίνουν εκείνοι που θελημένα το έχουν προκαλέσει;
Πώς γίνεται να μη βλέπουν τα πρόσωπα των παιδιών τους σε αυτές τις εικόνες;
Με τρομάζει τόσο πολύ αυτή η αδιαφορία, αυτή η κακία και το μίσος που έχει τυφλώσει όλους εκείνους που είναι συνένοχοι σε αυτόν τον εφιάλτη!
Οποιοσδήποτε άνθρωπος που βλέπει ένα παιδί να λιώνει κυριολεκτικά από την πείνα και δεν αισθάνεται τίποτα, δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να υπάρχει!
Ναι, κάθομαι και γράφω σαν ανόητη γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Κάθομαι και γράφω εγωιστικά μήπως καταφέρω να ξεσπάσω μέχρι να δω την επόμενη εικόνα ενός παιδιού που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν δικό μου».
