Η αποστολή μοιάζει εξίσου ακατόρθωτη με το να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις ένα εξαγριωμένο λιοντάρι. Το νήπιο ουρλιάζει, το πρόσωπό του κοκκινίζει από το κλάμα, τα χέρια του σφίγγουν σε απίστευτα δυνατές μπουνίτσες. Κάποιες φορές αισθάνεσαι κι εσύ την ανάγκη να αντιδράσεις σαν θυμωμένο νήπιο: να βάλεις τις φωνές, να το στείλεις στο δωμάτιό του ή να φύγεις τρέχοντας από το δωμάτιο. Αν όμως καταφέρεις να κάνεις την υπέρβαση και προσπαθήσεις να πάρεις αγκαλιά το μαινόμενο μικρό, δεν θα το μετανιώσεις...
Δοκιμάζεις λοιπόν να αγκαλιάσεις το νήπιο σε tantrum και αμέσως συμβαίνει κάτι μαγικό. Οι φωνές χαμηλώνουν, το πρόσωπο ανακτά το φυσιολογικό χρώμα του, τα χέρια ξεσφίγγουν και από μπουνίτσες μεταμορφώνονται σε μια αγκαλίτσα. Το παράξενο αυτό φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο, αλλά υποστηρίζεται από την ψυχολογία, σύμφωνα με την parenting coach Rebecca Brown Wright. Μια αγκαλιά συνήθως αρκεί για να διορθώσει τα πάντα, όχι μόνο εκείνη τη δύσκολη στιγμή αλλά και μακροπρόθεσμα. Είναι πιο αποτελεσματική και από τις φωνές και από την τιμωρία, τουλάχιστον στα παιδιά που είναι δεκτικά, την ώρα του ξεσπάσματος, στη σωματική επαφή. Έχει όμως κι αυτή τον τρόπο της:
#1 Δεν χάνουμε χρόνο. Πλησιάζουμε και αγκαλιάζουμε το νήπιό μας όταν αρχίζει το ξέσπασμα, διαφορετικά το tantrum μπορεί να κλιμακωθεί υπερβολικά για να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Αλλά ακόμα και αν δεν προλάβουμε τη «σωστή» στιγμή, δεν απογοητευόμαστε. Ξαναδοκιμάζουμε την επόμενη φορά.
#2 Δεν κάνουμε τίποτα άλλο, μόνο αγκαλιάζουμε. Ακόμα και αν νιώθουμε ότι αρχίζει αμέσως να ηρεμεί, δεν έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή για νουθεσίες και μαθήματα ζωής. Ωστόσο ένα πολύ δυνατό μάθημα ζωής του το παραδίδουμε, ούτως ή άλλως: ότι με το «μαζί» όλα γίνονται πιο εύκολα.
#3 Απολαμβάνουμε την αγκαλιά. Αυτό είναι το ωραιότερο κομμάτι. Νιώθουμε τη ζεστασιά της, την ηρεμία να έρχεται και να κυριεύει το νηπιακό κορμάκι που πριν από λίγο πλημμύριζε από ταραχή. Τα μικροσκοπικά χεράκια του να τυλίγονται γύρω μας.
#4 Μόλις ηρεμήσουμε και οι δύο, συζητάμε. Κουβεντιάζουμε το περιστατικό: Αν για παράδειγμα χτύπησε ένα σκύλο, εξηγούμε στο νήπιο, με ηρεμία και υπομονή, πώς ένιωσε το σκυλάκι.
#5 Δεν είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. Δεν πειράζει αν τις πρώτες φορές αισθανόμαστε τόσο θυμωμένες, τόσο εξαντλημένες που δεν μας βγαίνει να το πάρουμε αγκαλιά. Κρατάμε αυτή την τεχνική στο μυαλό μας για την επόμενη. Αν πάντως τη δοκιμάσουμε δεν θα το μετανιώσουμε και θα θέλουμε να αγκαλιάζουμε το νήπιό μας ακόμα και στις πιο δύσκολές του στιγμές. Ή ειδικά τότε. Για την ψυχραιμία και την υπομονή μας θα ανταμειφθούμε πλουσιοπάροχα, με την ανατροφή ενός παιδιού ήρεμου, με αυτοπεποίθηση, που γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι η αγάπη της μητέρας του είναι αδιαπραγμάτευτη και που, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, αρχίζει σιγά σιγά να αποφεύγει τις ανεπιθύμητες συμπεριφορές και να θέτει στον εαυτό του όρια.
Inspiration: Motherly.com
