Αληθινή ιστορία: Μια πολύ αγαπημένη φίλη μάς έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική της ιστορία, που περιλαμβάνει δύο αποβολές, πολύ κλάμα, απογοήτευση, θυμό, μα κι ένα μοναδικό πείσμα που είμαστε σίγουροι πως θα την οδηγήσει στη μητρότητα. Η ίδια επέλεξε να διατηρήσει την ανωνυμία της.
Συνάντησα τον έρωτα της ζωής μου στα 30 μου και παντρευτήκαμε δύο χρόνια αργότερα μέσα στην απόλυτη ευτυχία. Λίγους μήνες μετά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες για ένα μωράκι πιστεύοντας πως όλα θα είναι εύκολα! Άλλωστε, μέχρι τότε δεν μας είχε απασχολήσει ποτέ το θέμα αυτό, ούτε είχε περάσει από το μυαλό μου να προχωρήσω σε κατάψυξη ωαρίων. Ήμουν μια γυναίκα σε καλή αναπαραγωγική ηλικία και έτοιμη να γίνω μαμά! Το μωράκι δεν προέκυψε αμέσως και έτσι, έναν χρόνο μετά, ο γιατρός μάς συνέστησε να προχωρήσουμε σε IUI*. Με την πρώτη φορά έμεινα έγκυος και μάλιστα σε δίδυμα. Θυμάμαι τόσο καλά εκείνη την ημέρα. Μπήκα στο μπάνιο, είδα τη δεύτερη κόκκινη γραμμή και ένιωθα πως θα τρελαθώ από χαρά! Δεν άντεξα και το ανακοίνωσα αμέσως στον άντρα μου και στους γονείς μας, και στο σπίτι επικρατούσε μια απύθμενη χαρά! Θυμάμαι επίσης πως περπατούσα στον δρόμο και ήθελα να το πω παντού, να σταματάω τους περαστικούς και να τους λέω «είμαι έγκυος».
Τα προβλήματα ξεκίνησαν πολύ γρήγορα και ενώ είχαμε ακούσει τις δύο καρδούλες στον υπέρηχο. Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, πηγαίνοντας στην τουαλέτα, είδα αίμα. Τότε αισθάνθηκα για πρώτη φορά το άδειασμα. Σκουπίστηκα και ένιωσα το κενό. Ταχυπαλμία, άγχος, απόγνωση. Ο γιατρός μου μου συνέστησε να πάρω προγεστερόνη και να ξαπλώσω. Στον επόμενο υπέρηχο ακούγαμε τα μωρά, αλλά η αιμορραγία συνεχιζόταν. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στον επόμενο υπέρηχο, διαπιστώσαμε πως δεν ακούμε τις καρδιές πια. Η ανακοίνωση ήταν τόσο σκληρή, που μου προέκυψαν και άλλα, ψυχοσωματικά θέματα στην πορεία... Νόμιζα πως ήμουν άρρωστη, πως έχω κάτι κακό, πως θα πεθάνω...
Δύο χρόνια μετά έμεινα πάλι έγκυος, με τον ίδιο τρόπο. Στο ενδιάμεσο είχε μπλοκάρει το σύστημά μου, δεν είχα περίοδο, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Έτσι, όταν όλα αυτά πέρασαν, έμεινα ξανά έγκυος. Αυτήν τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Στον πρώτο υπέρηχο ήμουν κυριολεκτικά τρομοκρατημένη, όμως το άκουσμα της καρδούλας έφερε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη μου. Στον δεύτερο υπέρηχο, ο μαγικός αυτός ήχος της γρήγορης και δυνατής καρδούλας δεν ήταν εκεί... Ουσιαστικά, τα ωάρια δεν ήταν καλής ποιότητας και η φύση αποφάσιζε για εμάς. Αν το σκεφτώ εκ των υστέρων, θα σου πω «καλύτερα», όμως εκείνη τη στιγμή το «Κορίτσι μου, δεν ακούω καρδιά» με έκανε να θέλω να πέσω από τον πέμπτο όροφο. Η ανακοίνωση από τον γιατρό είναι ωμή και δεν σου αφήνει περιθώρια ελπίδας, αλλά κι εσύ το καταλαβαίνεις, γιατί ο γιατρός ψάχνει, αργεί να σου απαντήσει... Καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά.
Δεύτερο χειρουργείο με απόξεση. Το ίδιο βράδυ, αντί να είμαι σπίτι μου, στον καναπέ μου, ήμουν με την αναισθησιολόγο και της έλεγα «εγώ δεν έπρεπε να είμαι εδώ». Δίπλα μου γυναίκες γεννούσαν και εγώ είχα μπει για απόξεση καθώς ήμουν σε προχωρημένη εβδομάδα.
Έκτοτε, αποφασίσαμε να μπούμε στη διαδικασία της εξωσωματικής. Εδώ να αναφέρω πως έμαθα πολλά πράγματα για τους γιατρούς... Έπεσα σε περίπτωση κέντρου που ήταν ένα σουπερμάρκετ ψυχών. Έχω νιώσει πραγματικά σαν το κορίτσι του Άουσβιτς με τη ρόμπα που πάει μαζί με άλλα κορίτσια στο κρεματόριο. Ένιωσα τεράστια εκμετάλλευση, ένιωσα μόνη μου. Από την άλλη, υπάρχουν και κέντρα όπως αυτό που κατέληξα. Κέντρα που σε αντιμετωπίζουν με σεβασμό και αγάπη, γιατί για εκείνους είσαι μια προσωπικότητα, μια ψυχή. Είσαι ένα δικό τους στοίχημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τωρινό γιατρό μου που, όταν λύγισα και του έλεγα «δεν αντέχω άλλο», έπιασε το πρόσωπό μου με τα δύο του χέρια και μου είπε «εγώ είμαι ο προπονητής σου και εσύ είσαι η αθλήτριά μου. Εγώ θα σου πω πότε θα σταματήσεις. Κάθε φορά που σου έρχεται η περίοδος είναι η πρώτη ημέρα της ελπίδας και πάλι».
Δυστυχώς όμως, μετά τις αποξέσεις που έκανα, έπαθα μια φλεγμονή στη μήτρα. Θα κάνω μια παρένθεση εδώ για να σας πω ότι, μέσα σε όλη αυτή την πορεία, διαπίστωσα πως η αγωνία και η λαχτάρα μιας γυναίκας να γίνει μάνα την ωθούν στο να κάνει διάφορα πράγματα χωρίς να τα πολυσκεφτεί. Θέλει να εξαντλήσει όλα τα ενδεχόμενα. Κάπως έτσι, κρυφά από τον γιατρό μου, επισκέφθηκα έναν δεύτερο γιατρό, μεγάλο σε ηλικία και πολύ αναγνωρισμένο, για μια δεύτερη γνώμη. Μετά την επίσκεψη, όχι μόνο απογοητεύτηκα πλήρως αλλά ένιωσα και πως προδίδω τον γιατρό μου. Όταν βέβαια του το ανακοίνωσα, εκείνος, όλο αγάπη, μου είπε «σκούπισε τα δάκρυά σου και εμείς θα τα καταφέρουμε».
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία χρόνων, η γυναίκα αισθάνεται μισή. Αισθάνεται πως «δεν μπορεί». Το ζευγάρι αλλάζει… Η λίμπιντο εξαφανίζεται, αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να ικανοποιήσεις τον άντρα σου ή τον περίγυρο. «Έλα, μωρέ, σταματήστε τις καριέρες να κάνετε παιδάκι» είναι αυτό που ακούς συχνά. Αλλάζει πάρα πολύ το σώμα σου, πρήζεσαι, δεν είσαι εσύ, μεγαλώνει το στήθος σου, δεν αισθάνεσαι θελκτική και έχεις ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα. Δεν σου είναι ευχάριστο να ακούς για ανακοινώσεις νέων μωρών, να πηγαίνεις σε βαφτίσια οικογενειακά όπου εισπράττεις το «τι ωραίο ζευγάρι, κρίμα που δεν έχουν ένα μωρό». Περνάει ο καιρός και βλέπεις τα γύρω σου μωρά να πηγαίνουν δημοτικό και εσύ είσαι εκεί να προσπαθείς. Ταυτόχρονα έχεις μια απαιτητική δουλειά, που σε θέλει όμορφη, περιποιημένη, χαρούμενη. Κοιτάς μια κοιλιά γεμάτη μελανιές από τις αντιπηκτικές χωρίς μωρό μέσα της. Στην ουσία, δεν ξέρεις τι θρηνείς. Θρηνείς κάτι που δεν υπάρχει. Με έναν μαγικό τρόπο ωστόσο, την πρώτη μέρα της περιόδου λες «αυτή είναι η φορά».
Εγώ έχω αρχίσει και το συζητάω με τις άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες αρχίζουν και μιλούν για τις αποβολές τους. Με ηρεμούσε να ακούω επώνυμες γυναίκες να λένε «Απέβαλα και έχω κάθε δικαίωμα να θρηνώ». Όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά το δεύτερο χειρουργείο, ρώτησα αμέσως τον γιατρό «πώς ήταν;». Θυμάμαι ότι μου απάντησε με αγάπη «ήταν μικρό».
Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα ακούσω και πάλι ότι είμαι έγκυος, αλλά, από την άλλη, ξέρω ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι για εμένα μια μοναδική αγωνία, με Α κεφαλαίο. Στον κάθε υπέρηχο θα χάνω 10 χρόνια από τη ζωή μου. Πιστεύω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα όσα έζησα και, όταν γίνω μαμά, θα είμαι μία «διαφορετική μαμά». Πάντα θα ανάβω στην εκκλησία τρία κεράκια για τα μωρά που έχασα. Όλο αυτό με έφερε πιο κοντά στη θρησκεία, χωρίς να γίνω τρελή με αυτό, ωστόσο άρχισα να προσεύχομαι πολύ. Μετά τις αποβολές βέβαια θύμωνα πολύ. Περνούσα μπροστά από τις εκκλησίες και δεν έκανα τον σταυρό μου.
Η εξωσωματική θέλει χρήματα, θετική διάθεση και επιμονή. Δυστυχώς, θέλει και τα τρία. Δεν είναι σπριντ, είναι ένας πολύ δύσκολος μαραθώνιος κάποιες φορές. Όταν ο coach μού πει να αποσυρθώ, μόνο τότε θα το κάνω. Μέχρι τότε, είμαι εδώ και προσπαθώ με όλη μου την ψυχή... Εξάλλου, η δική μου ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ό,τι και να γίνει, μαμά θα γίνω. Μου μένει τώρα να μάθω το πότε.
Τι θα έλεγα στα κορίτσια που έχουν ήδη αποβολές και συνεχίζουν να προσπαθούν; Θα τους έλεγα αυτό που μου λένε και εμένα. Αυτό που σιχαίνομαι να ακούω αλλά και το απολαμβάνω ταυτόχρονα. ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΑΝΑ! Δεν είσαι μόνη, είμαστε πολλές. Άλλωστε, όπως λέει και ο άντρας μου, «είμαστε ήδη οικογένεια, γιατί είμαστε οι δυο μας».
*IUI ή αλλιώς σπερματέγχυση ονομάζεται η τεχνική κατά την οποία το σπέρμα εισάγεται μέσα στη μήτρα της γυναίκας κατά τη διάρκεια ενός φυσικού κύκλου, ή έπειτα από τη διέγερση των ωοθηκών και την πρόκληση ωορρηξίας.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο 7ο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο
