Είμαι σε σοκ.
Σήμερα ζύγισα την τσάντα του γιου μου και αναγκάστηκα να κάνω επιβεβαιωτικό ζύγισμα για να δω πως δεν με γελούν τα μάτια μου.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συστήνει η σχολική τσάντα να μην ξεπερνάει το 20% του βάρους του παιδιού. Τι σημαίνει αυτό; Πώς αν το παιδί σας ζυγίζει για παράδειγμα 25 κιλά, η τσάντα του ΔΕΝ μπορεί να ξεπερνά τα 5 κιλά. (Σύμφωνα με άλλες μελέτες ιδανικά δεν θα πρέπει να ξεπερνάει το 10% του βάρους του παιδιού μας).
Πώς γίνεται λοιπόν, το 2023, στην απόλυτη δεκαετία του digital, της ενημέρωσης, της ενσυναίσθησης, οι τσάντες των παιδιών μας να ζυγίζουν 12 κιλά;
Δεν χρειάζεται να σας παραθέσω αναλυτικές μελέτες για το πόσο επιβαρύνεται η πλατούλα τους, οι ώμοι τους, πόσο βλάπτεται σε καθημερινή βάση η σπονδυλική τους στήλη, τώρα, στα πιο σημαντικά χρόνια της ανάπτυξης των οστών.
Και αναρωτιέμαι, το Υπουργείο Παιδείας τι κάνει για όλα αυτά; Γνωρίζει η Υπουργός ότι τα παιδιά όλων των τάξεων, όλων των σχολείων αυτής της χώρας, κουβαλούν καθημερινά ασήκωτες τσάντες; Τι κάνει για αυτό; Τι μέτρα έχουν ληφθεί τα τελευταία χρόνια;
Με πιάνει θλίψη και κυρίως άγχος κάθε πρωί που σηκώνω τις τσάντες των παιδιών μου και ωρύομαι "αφήστε τις, θα της σηκώσω εγώ". Βλέπω τα μικροσκοπικά χεράκια να τις κουβαλούν και με πιάνει θλίψη που στο σχολείο, όταν δεν θα είμαι εκεί για να βοηθήσω θα πρέπει αυτό το βαρύ φορτίο να ανέβει και να κατέβει σκάλες.
Δεν ξέρω πραγματικά για ποιον λόγο γράφω αυτό το άρθρο. Για να το μοιραστώ μαζί σας; Για να το βγάλω από μέσα μου; Για να φτάσει στην Υπουργό; Δεν ξέρω.
Ελπίζω, εύχομαι και προσεύχομαι άμεσα να έρθει μια αλλαγή.
ΥΓ: Και σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως το μισό βάρος της τσάντας προκύπτει από τα βιβλία ξένων γλωσσών που είναι κυριολεκτικά ασήκωτα.
Ουφ, τα είπα και ηρέμησα.
