Μυρτώ Κάζη

Πάντα είχα αυτή την απορία ή καλύτερα το παράπονο... Γιατί τα άλλα παιδάκια δεν ακούγονται;

Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Η ίδια σκηνή. 

Όταν σε κοιτάζω να παίζεις στο χαλί του δωματίου σου χωρίς να ξέρεις ότι σε παρατηρώ, σκέφτομαι ένα μόνο πράγμα. Είμαι ευγνώμων.

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μαζί μας και τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και οι γονείς μας. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά. Είναι όμως μια συνειδητοποίηση που έρχεται και όταν τη βιώσεις, αλλάζεις. Είναι φορές που κοιτάζω στον καθρέφτη και σαστίζω.

Η λίστα με όλα όσα πρέπει να κάνω μοιάζει ατελείωτη. Παλεύω να βάλω check στα κουτάκια αλλά εκείνα αντί να μειώνονται, πολλαπλασιάζονται. Και προσπαθώ. Προσπαθώ πολύ. Να τα κάνω όλα σωστά.

Μπορεί να με χαρακτηρίσετε ως ακραία, σούπερ αγχώδη και οριακά τρελή. Θα δεχτώ κάθε χαρακτηρισμό στωικά ΟΜΩΣ θα σας πω πως εγώ από τότε που σκέφτηκα να δημιουργήσω αυτά τα χαρτάκια, ταξιδεύω πλέον πιο ήρεμα με τα παιδιά μου. Ειδικά όταν μιλάμε για το εξωτερικό.  

Είναι δύσκολο, είναι δυσάρεστο, είναι αγχωτικό και κάποιες φορές είναι και επικίνδυνο. Το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει όλοι οι γονείς που έχουμε δύο (ή περισσότερα) παιδιά και σας καταλαβαίνουμε.

Για εμένα δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος (μετά από τα θέματα υγείας) από το να βρίσκομαι κάπου με κόσμο και να χάσω από τα μάτια μου το παιδί μου.