Breast is best. Aυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια και συμφωνούμε όλοι. Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δε θα συμφωνήσει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία για ένα μωράκι από το να θηλάσει, και φυσικά δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς υπέρ του θηλασμού. Είναι δεδομένο. Δυστυχώς όμως ο θηλασμός δεν είναι πάντα εφικτός, και μάλιστα οι νέες μαμάδες υφίστανται πολύ μεγάλη πίεση από τον περίγυρό τους σχετικά με αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα πολλές να βιώνουν έντονες ενοχές και τύψεις όταν δεν τα καταφέρνουν. Εσείς έχετε σκεφτεί άραγε ότι κάποιες μαμάδες πολύ απλά δεν μπορούν να θηλάσουν;
Μια μεγάλη καμπάνια έχει ξεκινήσει και απλώνεται σε όλο τον πλανήτη με hashtag #dontjudgejustfeed για να υποστηρίξει τις γυναίκες που δεν καταφέρνουν να «κατακτήσουν» το ιερό δισκοπότηρο της μητρότητας. Τον θηλασμό.
Προσωπικά έχω υπάρξει αποδέκτης αρνητικών σχολίων και ακόμα πιο αρνητικών βλεμμάτων, όταν έδινα γάλα στον Οδυσσέα μου με το μπιμπερό του. Έχοντας γεννήσει τον γιο μου στις 30 εβδομάδες και αφού περάσαμε δύο μήνες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών, όταν φτάσαμε επιτέλους στο σπίτι μας, έπρεπε να αποστειρώνουμε σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και τον αέρα. Το στήθος βέβαια δεν μπορούσε να αποστειρωθεί…
Θυμάμαι τις πρώτες 20 ημέρες, να επισκέπτομαι τον Οδυσσέα μου στη Μονάδα, να κλαίω, να σπαράζω μπροστά του και να συνεχίζω τον αγώνα μιας μάνας, που ακόμα δεν είχε πάρει το παιδί της αγκαλιά, στο σπίτι, με το θήλαστρο. Θυμάμαι ακόμη εκείνη την κουνιστή καρέκλα «του θηλασμού». Μου θύμιζε την καρέκλα του θανατοποινίτη. Καθόμουν και σπάραζα στο κλάμα, ενώ το θήλαστρο κυριολεκτικά απομυζούσε κάθε ίχνος ενέργειας που είχε απομείνει στο κορμί μου. Θυμάμαι τον σταθερό ήχο. Και τον πόνο. Όμως δε με πείραζε. Ήλπιζα πως μια μέρα ο γιος μου θα καταφέρει να πιει αυτό το τόσο σημαντικό γάλα. Το μητρικό.
Ένιωθα τύψεις που γέννησα πρόωρα. Πίστευα πως κάτι είχα κάνει λάθος. Και με το θήλαστρο ικανοποιούσα μια προσωπική μου ανάγκη. Να νιώσω καλή μάνα. Γύριζα ράκος από την εντατική και η καρέκλα με περίμενε. Κάθε μέρα. Οκτώ φορές. Καθόμουν ακίνητη και κοιτούσα το άδειο δωμάτιο του Οδυσσέα, που κανονικά θα έπρεπε να σφύζει από ζωή. Έβαζα ξυπνητήρι τα βράδια. Κάθε τρεις ώρες το ραντεβού με την καρέκλα ήταν κλεισμένο. Και δεν έλειψα ποτέ. Η κατάψυξη γέμισε από σακουλάκια με γάλα που περίμεναν τη στιγμή να καταναλωθούν.
Στις 21 ημέρες του Οδυσσέα μάς ανακοίνωσαν πως ίσως θα έπρεπε να κάνει ένα χειρουργείο στη βουβωνοκήλη. Το αντιμετώπισα όπως όλες τις ανακοινώσεις της Εντατικής. Με σπαρακτικό κλάμα.
Και τότε συνέβη το εξής: Γύρισα στην καρέκλα για το ραντεβού μου και το στήθος μου δεν είχε άλλο γάλα. Είχε κοπεί.
Νέες ενοχές. Αδιανόητες τύψεις. Ήμουν και επίσημα μια κακή μάνα. Εγώ να μην μπορέσω να θηλάσω το μωρό μου; Εγώ να μην μπορέσω να του προσφέρω αυτό που κάθε μάνα στον πλανήτη προσφέρει; Αϋπνία, κλάμα, τύψεις.
Και τότε μίλησα με την παιδίατρό μας. «Ξέρεις πόσες μαμάδες δεν καταφέρνουν για διάφορους λόγους να θηλάσουν τα μωρά τους;» με ρώτησε και ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Θα πατούσα στα πόδια μου και θα γινόμουν η καλύτερη μάνα για το παιδί μου, ακόμα και χωρίς τον θηλασμό.
Ξεκίνησα να μπορώ να το συζητάω με κόσμο και προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα πολλές ιστορίες. Πολλές και διαφορετικές περιπτώσεις για γυναίκες που δεν τα κατάφεραν.
Έτσι λοιπόν, σήμερα, μοιράζομαι μαζί σας την εμπειρία μου για να σας πω ότι ο θηλασμός δεν αποτελεί συνώνυμο της μητρότητας. Μακάρι να είστε ευλογημένες και να τα καταφέρετε, αν όμως δε συμβεί αυτό, δε θα πρέπει να ζήσετε όλη σας τη ζωή με ενοχές.
Να μερικές γυναίκες που ίσως ταΐσουν το μωρό τους με μπιμπερό:
- Όσες έχουν υποβληθεί σε επεμβάσεις μαστού.
- Κάποιες που έχουν υποβληθεί σε χημειοθεραπείες ή ακτινοθεραπείες.
- Εκείνες που παίρνουν για καιρό κάποια φαρμακευτική αγωγή και το φάρμακο δεν πρέπει να περάσει στο μωρό τους.
- Ενδεχομένως κάποιες που υποφέρουν από επιλόχεια κατάθλιψη.
- Όσες έχουν δυσμορφίες στο στήθος.
- Όσες, υπέροχες μαμάδες, έχουν υιοθετήσει ένα μωράκι.
Και τέλος όλες εκείνες, οι πάρα πολλές, πιστέψτε με, που θέλησαν να θηλάσουν όσο τίποτα στον κόσμο, αλλά δεν τα κατάφεραν. Κουρασμένες, απογοητευμένες, πιεσμένες, εξαντλημένες και πολύ αγχωμένες προσπάθησαν, πιέστηκαν, έκλαψαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Και να σας πω κάτι; Δεν πειράζει.
Ξέρετε, σε έναν ιδανικό κόσμο, όλα συμβαίνουν «όπως στα βιβλία». Όμως ο κόσμος μας έχει πολλές παραμέτρους και οφείλουμε πριν κρίνουμε, έστω να ρωτήσουμε. Αφήστε τις γυναίκες να ταΐσουν τα μωρά τους όπως επιλέξουν ή όπως τους τα φέρει η ζωή. Σημασία έχει το μωρό να φάει, να χορτάσει και να μπορέσει να μεγαλώσει σωστά. Στήθος ή μπιμπερό λοιπόν; Σημασία έχει να γεμίσει η κοιλίτσα!
Σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ζήσετε το θαύμα του θηλασμού, που το έζησα με την κόρη μου, ωστόσο, αν κάποια γυναίκα δίπλα σας ταΐζει με μπιμπερό το μωρό της, σας παρακαλώ, μην την κατακρίνετε. Σίγουρα θα έχει τους λόγους της…
Με αγάπη,
Μυρτώ
Boom Note: Φυσικά υπάρχουν και οι μαμάδες που δε θηλάζουν από επιλογή. Και αυτό σεβαστό.
Ξεφυλλίστε ολόκληρο το 1ο τεύχος του BOOM εδώ!
