Είναι κάποιες μέρες που αρχίζουν άσχημα, συνεχίζονται χειρότερα και καταλήγουν σε έναν αληθινό εφιάλτη. Που ο γιος μου ξυπνάει κακοδιάθετος, αρχίζοντας μια ασταμάτητη γκρίνια από πολύ νωρίς το πρωί, ενώ εγώ, κάποια στιγμή που ξεπερνάω τα όριά μου, του βάζω τις φωνές προτού, αμέσως μετά, το μετανιώσω. Που κλείνεται στο δωμάτιό του, μουτρωμένος, καθώς αναζητώ έναν τρόπο να απολογηθώ για το ξέσπασμά μου και ταυτόχρονα να τον βοηθήσω να καταλάβει ότι η γκρίνια δεν είναι ο πλέον αποτελεσματικός και ευχάριστος, για κανέναν, τρόπο αντίδρασης. Που ακόμα και όταν βγαίνει τελικά από το δωμάτιο, η ένταση συνεχίζει να πλανάται στο σπίτι σαν μαύρο σύννεφο, για να εκτονωθεί, αργότερα, σε μια νέα καταιγίδα από φωνές και γκρίνιες και κλάματα, η οποία φτάνει στο κρεσέντο της το βράδυ, καθώς κορυφώνεται η κούραση όλης της οικογένειας. Και το γεγονός ότι εκείνες τις μέρες είμαι συνήθως πηγμένη από άλλες υποχρεώσεις δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα – απεναντίας, μάλλον αποτελεί μέρος του προβλήματος. Α, να ξεκαθαρίσω επίσης ότι ο γιος μου δεν περνάει εφηβεία, αλλά είναι μόλις επτά ετών.
Εκείνες τις μέρες νιώθω ότι τα κάνω όλα λάθος. Ότι μεγαλώνοντας τον γιο μου έχω κάνει, και συνεχίζω να κάνω, με εντυπωσιακή άγνοια και απουσία οξυδέρκειας, τις χειρότερες επιλογές στην ανατροφή του. Κάπου εκεί θέλω να αναφωνήσω, σαν τον πατέρα του Φρανκενστάιν, ότι δημιούργησα ένα «τέρας» – και η ευθύνη είναι όλη δική μου.
Ευτυχώς, το αυτομαστίγωμα δεν κρατάει πολύ. Καθώς ο βραδινός καβγάς δίνει τη θέση του στη ρουτίνα ύπνου (προσπαθώ να μην πέφτουμε για ύπνο τσακωμένοι), με μπάνιο και ανάγνωση βιβλίου την οποία συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα με τον γιο μου, αρχίζω να θυμάμαι όλους τους λόγους για τους οποίους κάποιες άλλες μέρες αισθάνομαι περήφανη γι’ αυτόν – οπότε σκέφτομαι πως δεν μπορεί, θα έχουμε κάνει και κάτι σωστό (όχι μόνο εγώ, αλλά και ο μπαμπάς του, να το πούμε κι αυτό). Τότε τα γεγονότα της δύσκολης ημέρας που μόλις άφησα πίσω μου αρχίζουν να ζυμώνονται κάπως μέσα μου.
Όταν οι ενοχές σταματούν να με πνίγουν και αρχίζω ξανά να ανασαίνω, αρχίζουν τα ερωτήματα: Γιατί ο γιος μου ξύπνησε κακοδιάθετος σήμερα; Γιατί καταφεύγει στην γκρίνια όταν δεν είναι στις καλές του; Τι θέλει, στην πραγματικότητα, να μου πει μέσα από την γκρίνια; Γιατί εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και ξέσπασα πάνω του με φωνές; Πώς θα μπορούσα να έχω συμπεριφερθεί, για να σταματήσει την γκρίνια, να αρχίσει ένας ψύχραιμος διάλογος και να μην κλιμακωθεί η ένταση; Πώς μπορώ να ελαφρύνω λίγο το πρόγραμμά μου από άλλες υποχρεώσεις, για να μη νιώθω απελπιστικά κουρασμένη στο τέλος κάθε μέρας και να μπορώ να διαθέτω περισσότερο χρόνο και προσοχή στον γιο μου;
Κάποια από αυτά τα ερωτήματα οδηγούν, είτε με την περισυλλογή είτε ακόμα και σε συνεργασία με ειδικό, σε γόνιμες απαντήσεις. Και κάπως έτσι, ακόμα και τις ημέρες που νιώθω ότι τα κάνω όλα λάθος, γίνομαι (λίγο) καλύτερη μητέρα.
Άλλωστε, αλίμονο αν δεν είχαμε τις αμφιβολίες μας οι μαμάδες (εντάξει, κάποιες φορές και οι μπαμπάδες!). Αυτό και μόνο επιβεβαιώνει την αγάπη μας προς τα παιδιά και την αγωνία μας να τα μεγαλώσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
