Family

Πρόσφατα κάναμε διακοπές με μια οικογένεια από το εξωτερικό με δύο παιδιά στην αρχή της εφηβείας, μια εμπειρία όχι μόνο διασκεδαστική αλλά και σχεδόν ζεν: χωρίς φωνές, χωρίς εντάσεις, χωρίς καβγάδες, μόνο με

Happy Mother’s Day θα πούμε όλοι σε λίγες ημέρες στις μαμάδες μας, που έχουν την τιμητική τους.

«Εγώ δεν θα το πω ποτέ αυτό»: Μέχρι να γίνω η ίδια μαμά, είχα επαναλάβει ξανά και ξανά αυτή τη δέσμευση από μέσα μου, κάθε φορά που άκουγα φίλες μου να ξεστομίζουν φράσεις που προκαλούσαν άγχος ακόμα και σε εμένα, πόσο μάλλον στα παιδιά τους, στα οποία απευθύνονταν.

Μπορεί κάθε ηλικία να έχει τη δική της γλύκα - δεν υπάρχει κάτι που να συγκρίνεται, για παράδειγμα, με το άρωμα της μωρουδίλας!- αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο τα παιδιά μας μεγαλώνουν, αρχίζουμε να τα νιώθουμε, κατά κάποιον τρόπο, και σαν

Η αποστολή μοιάζει εξίσου ακατόρθωτη με το να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις ένα εξαγριωμένο λιοντάρι. Το νήπιο ουρλιάζει, το πρόσωπό του κοκκινίζει από το κλάμα, τα χέρια του σφίγγουν σε απίστευτα δυνατές μπουνίτσες.

Μια από τις περιστάσεις όπου συνειδητοποιείς έντονα πόσο πολύ άλλαξε η ζωή σου από τότε που απέκτησες παιδιά είναι όταν καλείσαι να οργανώσεις ένα ταξίδι: Πολλαπλάσιες αποσκευές, άγχος μέχρι τελευταία στιγμή για να φροντίσεις να καλύψεις κάθε τρομακτικό ενδεχόμενο, όπως έναν υψηλό πυρετό του μικρ

Ο ουρανός έχει γεμίσει από γονείς-«ελικόπτερα», που περιφέρονται διαρκώς πάνω από τα μικρά τους επιβλέποντας κάθε κίνησή τους, έτοιμοι να παρέμβουν με την παραμικρή δυσκολία. Γιατί έχουμε γίνει όλοι υπερ-παρεμβατικοί και πώς επηρεάζονται τα παιδιά από το συγκεκριμένο μοντέλο ανατροφής;

Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ημέρα θήλασα για τελευταία φορά το γιο μου.