είμαι η μάνα που

Ο κόσμος των παιδιών είναι μαγικός. Και όσο κλισέ, βαρετό ή γνωστό κι αν ακούγεται αυτό, δεν παύει να είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, έχουν στην καρδιά και το μυαλό τους μαγεία.  

«Δεν θέλω να νιώθει ντροπή, θέλω να μου μιλάει για όλα» εξομολογείται η Kristin Davis, ή αλλιώς η τηλεοπτική Charlotte York, πρωταγωνίστρια του «Sex and the City», στην τηλεοπτική εκπομπή «The Kelly Clarkson Show» μιλώντας για την κόρη της και την αγωνία -κάθε μητέρας- να αισθάνεται το παιδί της

«Χόρεψε σαν να μη σε βλέπει κανείς» λέει το γνωστό quote (Dance like nobody is watching), κάτι που εγώ μπορώ να πετύχω μόνο αν έχω πιει δύο ποτήρια –κατά προτίμηση, κόκκινο– κρασί.

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μαζί μας και τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και οι γονείς μας. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά. Είναι όμως μια συνειδητοποίηση που έρχεται και όταν τη βιώσεις, αλλάζεις. Είναι φορές που κοιτάζω στον καθρέφτη και σαστίζω.

Είχα μόλις μπει στη 10η εβδομάδα της κύησης και ετοιμαζόμουν για το πάρτι του Οδυσσέα.

Έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα για την αγκαλιά. Και ξέρω πως τα έχετε διαβάσει όλοι σας.

Είναι δύσκολο, είναι δυσάρεστο, είναι αγχωτικό και κάποιες φορές είναι και επικίνδυνο. Το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει όλοι οι γονείς που έχουμε δύο (ή περισσότερα) παιδιά και σας καταλαβαίνουμε.

Kάθε απόγευμα που φεύγουμε από το γραφείο είμαστε χωρισμένες σε δύο ομάδες. Όσες δεν έχουν παιδιά κοιτάζουν το ρολόι και λαχταρούν να φύγουν.