είμαι η μάνα που

«Χόρεψε σαν να μη σε βλέπει κανείς» λέει το γνωστό quote (Dance like nobody is watching), κάτι που εγώ μπορώ να πετύχω μόνο αν έχω πιει δύο ποτήρια –κατά προτίμηση, κόκκινο– κρασί.

Είχα μόλις μπει στη 10η εβδομάδα της κύησης και ετοιμαζόμουν για το πάρτι του Οδυσσέα.

Είναι δύσκολο, είναι δυσάρεστο, είναι αγχωτικό και κάποιες φορές είναι και επικίνδυνο. Το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει όλοι οι γονείς που έχουμε δύο (ή περισσότερα) παιδιά και σας καταλαβαίνουμε.

Kάθε απόγευμα που φεύγουμε από το γραφείο είμαστε χωρισμένες σε δύο ομάδες. Όσες δεν έχουν παιδιά κοιτάζουν το ρολόι και λαχταρούν να φύγουν.

Δεν ξέρω αν είναι πικρή συνειδητοποίηση ή δυναμική απόφαση για να το αποτινάξω από πάνω μου, αλλά πλέον μπορώ να το πω με σιγουριά. Δεν έχω χρόνο.  

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η γιαγιά μας, η μαμά μου, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Μετράμε περίπου 25 ημέρες άγχους, ανείπωτης αγωνίας, αϋπνίας, αφαγίας και κλάματος. Κλάμα. Πολύ κλάμα. Προσωπικά, όπως φαντάζεστε, έχω κλάψει πολύ. Πάρα πολύ.

Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι, όταν γράφουμε ένα άρθρο, ευχόμαστε ένα μόνο πράγμα. Οι αναγνώστες μας να το διαβάσουν και να ταυτιστούν. Να πουν «και σε εμένα συμβαίνει αυτό». Όμως, με το συγκεκριμένο άρθρο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ταυτιστείτε.

Από την ημέρα που έγινα μαμά, φίλες, γνωστές, μαμάδες φίλων των παιδιών μου και συγγενείς συχνά με «κατηγορούν» πως είμαι κάπως... υπερβολικά καλή/ανεκτική/χαλαρή με τα παιδιά μου.