Family

Πουθενά αλλού δεν υπάρχει, ίσως, μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στις προσδοκίες και την πραγματικότητα από τον ρόλο του γονιού.

Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και πλέον κρατάτε στην αγκαλιά σας το μικρό σας θαύμα… αλλά τα σημάδια της εγκυμοσύνης είναι ακόμα εκεί. Και είναι λογικό, γιατί το σώμα χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει μετά τον τοκετό.

Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ημέρα θήλασα για τελευταία φορά το γιο μου.

«Δες η αδερφή σου πόσο ήσυχη είναι, εσύ γιατί δεν μπορείς να καθίσεις στην καρέκλα σου ούτε για ένα λεπτό;», «Ο μεγαλύτερος αδερφός σου τρώει όλο του φαγητό κι εσύ τίποτα. Θα μείνεις μικρός».

Είναι αμέτρητες οι φορές που προβληματίζομαι, σκέφτομαι, αναρωτιέμαι. Ποια απάντηση πρέπει να δώσω σε έκτακτες καταστάσεις, σε τρομακτικές στιγμές, σε αγχωτικές συνθήκες. Αλλά και σε στιγμές ευτυχίας, χαράς.

Η αποστολή μοιάζει εξίσου ακατόρθωτη με το να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις ένα εξαγριωμένο λιοντάρι. Το νήπιο ουρλιάζει, το πρόσωπό του κοκκινίζει από το κλάμα, τα χέρια του σφίγγουν σε απίστευτα δυνατές μπουνίτσες.

Ακούγεται λίγο βλάσφημο για την αδιαπραγμάτευτη μητρική αγάπη, αλλά η προσωπική εμπειρία μου από την άδεια μητρότητας, ή τουλάχιστον από τις πρώτες εβδομάδες της, ήταν κάπως σαν να βουτάω σε μια άδεια πισίνα.

Αν κλείσουμε τα μάτια και σκεφτούμε ποιες εικόνες μάς φέρνει στο μυαλό η λέξη «οικογένεια», τότε σε μία από αυτές σίγουρα θα τη φανταστούμε συγκεντρωμένη γύρω από ένα τραπέζι.