Psychology

«Δες η αδερφή σου πόσο ήσυχη είναι, εσύ γιατί δεν μπορείς να καθίσεις στην καρέκλα σου ούτε για ένα λεπτό;», «Ο μεγαλύτερος αδερφός σου τρώει όλο του φαγητό κι εσύ τίποτα. Θα μείνεις μικρός».

«Είμαι ο χειρότερος στην τάξη μου» μού είπε πρόσφατα ο γιος μου για ένα μάθημα του σχολείου και ενώ προσπαθούσα να του εξηγήσω, με τρόπο κατανοητό, ότι η σύγκριση με τους άλλους είναι μεγάλη παγίδα από την οποία δεν βγαίνουμε ποτέ κερδισμένοι, θυμήθηκα τον τίτλο του νέου βιβλίου της Jennifer Breh

Ο φόβος για το σκοτάδι είναι αρχέγονος, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, και υπάρχει ακόμα και στους ενήλικες – από την εποχή που όταν έπεφτε η νύχτα, οι πρόγονοί μας γίνονταν πιο ευάλωτοι σε θηρευτές.

Όταν έτυχε πρόσφατα να περάσω μπροστά από το σχολείο του οκτάχρονου γιου μου την ώρα του διαλείμματος, στάθηκα πίσω από τα κάγκελα αναζητώντας τον ανάμεσα στα παιδιά που έτρεχαν και έπαιζαν.

Λένε ότι αν στο πρώτο παιδί μια γυναίκα γίνεται μητέρα, στο δεύτερο γίνεται διαιτητής ανάμεσα στα αδέρφια.

Όταν ο γιος μου πήγε για πρώτη φορά σχολείο και άρχισε να κολλάει τη μία ίωση μετά την άλλη, τα λόγια παρηγοριάς που άκουγα σταθερά από άλλους γονείς μα και ειδικούς ήταν: «Χτίζει ανοσοποιητικό».

Οι πρώτες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις του μικρού μας είναι ένας γρίφος για δυνατούς λύτες.

Όταν χαμογελάνε λάμπει ο κόσμος ολόκληρος και η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν μπορεί να τα κάνει να χαμογελάσουν τόσο πλατιά όσο ένα «μπράβο» από τη μαμά ή τον μπαμπά.