Μυρτώ Κάζη

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μαζί μας και τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και οι γονείς μας. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά. Είναι όμως μια συνειδητοποίηση που έρχεται και όταν τη βιώσεις, αλλάζεις. Είναι φορές που κοιτάζω στον καθρέφτη και σαστίζω.

Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Η ίδια σκηνή. 

Ήταν διακοπές Χριστουγέννων, οι μέρες είχαν περάσει, είχαμε κάνει ένα σωρό πράγματα (από εκείνα που σε κουράζουν ακόμα κι αν είσαι διακοπές), και ήταν ένα από αυτά τα #doingnothing απογεύματα που ήμασταν όλοι στον καναπέ και κοιτούσαμε άλλοι την τηλεόραση, άλλοι το ταβάνι, άλλοι το μωρό.

Έχει συμβεί σε όλους μας να βρισκόμαστε κάπου με τα παιδιά μας, να περιμένουμε πεινασμένοι τις τηγανητές πατάτες σε κάποιο εστιατόριο, στην αναμονή ενός γιατρού, μέσα στο καράβι, στο τρένο, στο αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού.

Καιρό τώρα, όλες μου οι φίλες μου μιλάνε για τη Μαρία. Για τη δύναμή της, την αγάπη της, το έργο της και κυρίως γι' αυτό που κατάφερε: να μετατρέψει το χάος, τη θλίψη και το σοκ σε δημιουργία.

Ανοίγω τα μάτια μου. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό και έχω πιαστεί. Προσπαθώ να κουνηθώ, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να γυρίσω στο πλάι, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να δω, αλλά δεν μπορώ. Μόνο ένα μικρό φωτάκι φέγγει στο σκοτεινό δωμάτιο και ίσα που διακρίνω κάτι μεγάλες σκιές.

Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο λέγοντας τη δική μου ιστορία.

Συνάντησα την Έλλη και τη Rose, δύο γυναίκες-έμπνευση, στο studio που έχουν δημιουργήσει, έναν χώρο που υπόσχεται να φέρει την ισορροπία και την αρμονία στη ζωή μας. Ειδικά σε εμάς τις μαμάδες, που τόσο το έχουμε ανάγκη.